Popoyo, Granada, Big Corn Island.

Zaterdag worden we na een nacht vol met storm en onweer wakker in het hotel in San Juan del Sur. Even een ontbijtje. (weer eieren....) en om 8.45 de taxi naar de autoverhuur. Je zult denken, huh? Dat had je toch gecanceld? Klopt. Na wikken en wegen heb ik gesloten om toch te rijden. Ik was vooral geschrokken van het verkeer in Matagalpa. De route goed bekeken, waar moest ik bijvoorbeeld heen rijden om de auto weer in te leveren. En dat viel allemaal wel mee. Los daarvan, een dikke 4x4 onder je kont is ook wel eens leuk!
Dus wij zijn zaterdag naar Popoyo gereden. Popoyo is het surfdudes stuk van Nicaragua want de golven zijn er prachtig. Nadat we aan zijn gekomen in onze kamer maken we het plan om naar de zee te wandelen, te zwemmen en te lunchen. We zien wel! Dus lopen we richting de zee, al snel komen we er achter dat dit gezien de warmte en de vochtigheid een pittig wandelingetje wordt. Godzijdank. Binnen 3 minuten stopt er een Amerikaans meisje met der pick-up, spring maar achterin, breng jullie wel! Nou perfect dus. Op 't strand prima gelopen. Komen een club toeristen te paard tegen, wat vissers en in de zee zien we dat een aantal mensen surfles krijgen. Jammer dat het ons niet meer gelukt is om dat vast te leggen. De zee is goed wild. Dus echt zwemmen wordt hem niet (dan maar smiddags lekker poedelen in het zwembad bij het hotel). Een van de vissers vangt voor onze neus een flinke roodbaars. Ik weet wat ik vanavond eet!

We wandelen nog een stuk door en beklimmen een smal paadje maar boven om nabij het restaurant wat te eten. Jammie. De weg terug naar het hotel was lang, maar hebben hem helemaal gelopen. Ik had mijn zwemspullen al aan dus meteen plons het zwembad in. Heerlijk. Een keer niet zo super warm!!

Smiddags spelen we een spelletje, hangen in de hangmat en bekijken onze route voor de volgende dag. Op naar Granada! Naar het geliefde hotel van de Zwitser. Met zijn katjes(Fernando en Juanita) en het hele lieve(en lelijke) hondje Georgie.

We vertrekken zondagochtend op tijd. En ik rijd met m'n mooie bak richting Granada. De kortste weg doet er een uur langer over, dus we nemen de langste weg. Onderweg moeten we al snel stoppen. En loopt een groep van 15 koeien op de weg en deze lopen recht op ons af, tegelijker tijd thriller op de radio. Dat maakt het extra spannend. Al zijn de zombies in die videoclip nu vervangen door koeien.

De boer (of hoe ze dat hier ook noemen) jaagt de koeien mooi om ons heen en zo kunnen wij onze weg vervolgen. Op de snelweg veel vrachtwagens, maar met een beetje spanning durf ik die toch in te halen ookal zijn de wegen hier maar 1 weg heen en 1 weg terug. In Granada de auto afgeleverd en lopen we via de supermarkt naar het hotel. Lekker broodje met een soort palingworst. Daarna een duik in het zwembad en we gaan die middag op tijd naar het terras, de pub verkennen. Daar was een bandje bezig en hebben we een lekker pilsje zitten drinken. En ik natuurlijk een Nica Libre, want die kosten bijna evenveel als een pilsje. Heerlijk gegeten in een restaurant. En dan weer vroeg naar bed. Want het autorijden is best vermoeiend hier. Althans. Vroeg naar bed was de bedoeling. We kletsen nog wat met Kevin(de receptie medewerker) over zijn inkomen, vriendinnetjes, hoe je vrouwen aan de haak slaat etc! Allemaal heel interessant. Dan komt het Amerikaanse gezin ook terug van een etentje. De kinderen zijn ook echt Amerikaans. Hoog aanstellerijgehalte in hun stem. Te veel Zack en Cody gekeken? Als ik ze vertel dat onze Big Bird(Pino) Blauw is... Geloven ze hun oren niet. Verder prima gezin, aardig. Om half 11 gaan we dan echt naar bed.

Maandagochtend wordt ik vroeg wakker. En ga zoals bijna elke ochtend lekker buiten zitten en laat Toby verder slapen. De vrouw van het barretje komt me meteen snel een kopje thee brengen, wat een lieve vrouw is dat! En na een lekker ontbijtje een laatse knuffel met Fernando, Juanita en Georgie (2 katten en een hond van de eigenaar) stappen we in de taxi naar het vliegveld. We krijgen onze boardingpassen weer en drinken en eten wat bij het enige barretje van dit stuk van het vliegveld. De vlucht is 45 minuten korter dan we hadden verwacht, prima!! Even op bagage wachten en dan in de taxi naar ons hotel op Corn Island. Het is hier prachtig. We hebben een privé Cabaña en dat is relaxed. De afgelopen dagen hebben we heerlijk in zee gezwommen, met taxi(20 cordoba pp waar je ook gene gaat) overal heen geweest.

Mijn grootste wens deze vakantie was het snorkelen/duiken op corn island. Maar ik wist dat met mijn longen duiken een opgave werd, en wellicht helemaal niet mocht. Dus wij zijn naar de duikschool gegaan. Waar ik 'n vragenlijst in moest vullen en vervolgens naar d eronder werd gestuurd om toestemming te geven ivm mijn zware astma. Zo gezegd, zo gedaan. Ik naar de dokter toe. Dokter testen gedaan, bloeddruk, zuurstofgehalte in m'n bloed, etc. Hij zag het wel zitten. En erg blij vertrok ik met het ondertekende formulier naar het hotel om te vieren dat ik de dag erop ging leren duiken.

Savonds was er een pubquiz bij de duikschool, dus daar gingen we heen. Al snel kwam de duikinstructeur op me af en vertelde me dat ik niet ging duiken de dag erop. Hij vond het onverstandig en wilde het risico niet nemen. Ook omdat de arts hier testen doet die niks te maken hebben met de reactie van je longen op het duiken. Ik natuurlijk goed teleurgesteld, maar begreep het wel. Wie weet een andere keer. We spraken af dat ik de dag erop met de snorkeltour mee zou gaan. Ook erg leuk. En ik ging bijna hetzelfde zien. Tijdens de quiz kwamen we in contact met 3 nederlandse dames en die zouden ook mrt dezelfde snorkeltour mee gaan. Fijn voor mij, want in je eentje tussen vreemde is toch best spannend!

Sochtends meld ik me voor de snorkeltour, schoentjes, flippers en duikbril uitzoeken en gaan met die banaan! De instructeur legt uit dat we eerst bij oude kanonnen gaan snorkelen, dan bij een stuk reef en dan naar een oude wrak van een schip gaan. Van minst mooi naar prachtig.

De eerste locatie veel grijs koraal gezien. Een aantal zeegels. 2 ontzettend grote kreeften en veel verschillende visjes. Hoppa de boot in en door naar de volgende. Maar, al snel zien we dat er een flinke bui aan komt. De lucht is bijna zwart. We spreken met die man af, zodra het onweert willen we weg! We vinden het spannend en de regen/hagel doet zeer in je gezicht en op je armen en oren. We gaan tegen elkaar zitten en hopen dat de bui snel overgaat. Maar niets is minder waar. We roepen naar de bestuurder dat we terug moeten, het is te gevaarlijk, en boven ons begint het ook nog eens te onweren.
Snel terug naar de kust dus! We zijn zeik nat en hebben het koud. Eerst zeggen ze dat ze smiddags wel weer kunnen gaan maar dan wordt al snel de helft van ons geld teruggegeven. Het weer is niet veel soeps, heel de dag heeft het geplent, helaas pindakaas.

Vandaag is onze laatste dag corn island. Ik lig alweer lekker in de hangmat en ben door de honden van de eigenaar weer flink begroet. Nika is een flinke herder en rent met ons mee als we gaan zwemmen in de zee. Erg gezellig.

Morgen vliegen we terug naar Managua om onze laatste dagen in Nicaragua door te brengen in Matagalpa. Bij neef Stijn en tamara en Mádelein. We hopen dat stijn nog niet alle frikadellen op heeft want daar heb ik al een week erg veel zin in! Toby gaat satésaus maken bij stijn. En verder hebben we nog geen planning. Maandag gaan we ergens terug naar managua. Slapen in een hotel tegenover het vliegveld aangezien we om 8.10 vliegen. Eerst naar Dallas dan naar Amsterdam.

Bij richting huis, jammer maar ergens ook wel weer fijn. Op naar Donder en Bliksem en ons huis in de barkstraat.

Tot snel volgende week ergens,
Groetjes Toby en Loes